guatemala-matigol.reismee.nl

Hoofdstuk 1. De grote reis

Inleiding
Roberto, Koen (vanaf nu: Benjamin want in Guatemala weet men van 'Koen' geen chocola te maken), Sabine en ik (Anniek) hebben inmiddels al vele avonturen beleefd en hebben vandaag voor het eerst rustig de tijd om een en ander op de blog te zetten. We beginnen bij het begin: de reis van Schiphol naar Guatemala. We wensen je veel leesplezier en we zouden het leuk vinden om reacties vanuit het verre Nederland te horen!

Reisschema
6.15 (NL) vertrek naar Schiphol, in mijn geval door taxibedrijf Rob & co (broer, moeder & vriend)
7.00 (NL) aankomst Schiphol
10.10 (NL) vertrek naar Houston
20.30 (NL) / 13:30 (US) aankomst in Houston
02.45 (NL) / 19.45 (US) vertrek naar Guatemala City
06.30 (NL) / 21:30 (GT) aankomst Guatemala City
08.00 (NL) / 23.00 (GT) aankomst hotel in Antigua
19.00 (NL) / 10.00 (GT) vertrek naar het gastgezin in Xela, Quetzaltenango
22.30 (NL) / 14.30 (GT) aankomst gastgezin

1.1 Schiphol – afscheid
Na het uitwisselen van ettelijke, maar toch te weinig knuffels en afscheidskussen, vertrekt ons groepje van 4 als een kip zonder kop een willekeurige richting op om daarna terug te keren en tegen de verbaasde en wat giechelige achterblijvers te bluffen dat we hen nog een ererondje gunden, alvorens in te checken.

1.2 Schiphol – inchecken
Bij de paspoortcontrole wordt me gevraagd wat ik in Guatemala ga doen. ‘Eh, vakantie vieren,’ komt er weifelachtig uit mijn mond. De organisator van Commundo had ons namelijk gevraagd dat als antwoord te geven, in verband met het visum. Ik voel me meteen een oplichter en doe mijn best zo casual mogelijk weg te lopen als hij me met een uitgestreken gezicht veel plezier wenst. Maar de echte pret moet nog komen, bij de douane aan Gate G9. Een vrouw op hoge hakken nodigt ons samen uit om bij een tafeltje te komen staan en stelt ons de nodige vragen, nadat ze haar vertrouwde riedeltje had afgedraaid (Zijn dit jullie eigen tassen? Hebben jullie ze zelf ingepakt? Etc.).
-Zijn jullie vrienden van elkaar?
-Tja, min of meer, mompelen we door elkaar.
-Kennen jullie elkaar al lang?
-Ja wel een poosje.
-Hebben jullie zelf de tickets geboekt?
-Nee.
-Hebben jullie de tickets gewonnen?
-Nee.
-Wie heeft ze dan geboekt?- Eindelijk een vraag waar we iets mee kunnen.
-Stichting Commundo.
-En hebben jullie ze toen aan Commundo betaald?
Hier zegt de helft van ons ja en de andere helft nee. Ik besluit mijn mond nu maar gesloten te houden, dat zal de risico’s op foute antwoorden met een achtste doen afnemen.
-Wat gaan jullie daar dan doen?
-Rondreizen- zegt Sabine. Dan realiseert ze zich, net iets later dan deze doorgewinterde douanemevrouw, dat Stichting Commundo waarschijnlijk niet zomaar een rondreis voor ons plezier zou betalen, dus ze voegt er aan toe -.. en wat vrijwilligerswerk.- De vrouw kijkt ons een voor een aan, het gesprek lijkt niet de goede kant op te gaan. Dan vraag ik haar of ze de uitgeprinte groepstickets wil zien en dat lijkt haar een goed idee. Al zoekende tussen mijn formulieren komt mijn niet-volledig gestempelde en dus officieel ongeldige medicijnenverklaring enkele keren voorbij en ik hoop dat ze die niet ziet, want dan hebben we een nieuw onderwerp van conversatie. Maar de prints geven haar voldoende duidelijkheid en we promoveren naar de X-ray. Per abuis nemen we bijna haar handtas mee, die daar onbeheerd onder de tafel staat, naast onze eigen bagage. Zou ze ervan af hebben gewild?

1.3 Opstijgen
Ik zit op stoelnummer 17c. Parallel aan mij, in de middenrij, zit een donkere vrouw, starend voor zich uit en stijf van angst, haar hele lichaam tot aan haar ogen ingepakt in de blauwgeribbelde United-deken, alsof die haar zou kunnen beschermen tegen een voortvluchtige raket. Af en toe sluit ze haar ogen en ik vraag me af of ze bidt, en tot welke god. Ik zou haar hand willen vastpakken maar ik durf niet naar haar toe te gaan. Ik denk aan de bloemenzee op Schiphol, die me onverwacht kippenvel bezorgde en vraag me af of ook zij daaraan denkt. In lijn met de contrasten die ik de komende tijd nog volop zal gaan tegenkomen, wend ik me dan tot mijn privéscherm dat is ingebouwd in de stoel van mijn voorbuurman en zet ik de serie ‘Orange is the new Black’ aan, omdat Regina Spektor de inleiding ervan toezingt.

1.4 In de lucht
De stewardess komt langs: – Anything to drink?- Ik heb nog een bekertje water staan en bedank haar vriendelijk. Dan neem ik mijn eerste hap van de vega-Hindimaaltijd, die ik uit nieuwsgierigheid gekozen heb. Er treedt me een orale belevenis tegemoet die me doet blozen, en de portie pitten, zaden en blaadjes die ik tegenkom als ik door het eten peuter zouden mijn Biltse gemeenteplantsoen met gemak kunnen omtoveren tot een exotische tuin. Ik heb algauw door welke zaden ik er beter uit kan vissen maar dorst heb ik meteen. Ik draai me om en vraag mevrouw de stewardess of ik toch nog iets mag drinken (please?). Ze is geenszins pleased maar geeft me toch een nieuw bekertje water.
Een uur later komt ze opnieuw langs om ons van drinken te voorzien.
-Could I have some coffee, please?- vraag ik op mijn vriendelijkst. Of ik melk en suiker wil.
-No, just black, please.- Ze kijkt me aan alsof ik zwarte keutels heb besteld en blijft zo even naar me staren.
-Last time you asked with sugar. I’ve got more things to do, you know! So, sugar?
-Eh no, black please.- Ik heb nog niet eerder om koffie gevraagd. Ze peurt het bekertje op mijn dienblad. Met deze mevrouw word ik vast geen vrienden. Dan wendt ze zich tot mijn buurman, die cola bestelt.
-Of course, my darling, I’ll give you the whole can. You at least tell me what you want.- In het Nederlands lachen we in onze vuistjes.

1.5 Landen
Het eerste zicht op Amerikaans land, vanuit fikse hoogte bezien, lijkt akelig veel op Nederland: landelijk en vooral plat.
-Wat is Amerika prachtig hè- zeg ik tegen Roberto.
-Ja, dit is een heus Amerikaans landschap.
-Ik kan de Rocky Mountains haast al zien!
-Nou, we vlogen er zelfs bijna tegenaan!

Intermezzo
U kunt zich wellicht voorstellen dat wij, reisgenoten, elkaar vanaf dit punt beginnen af te wisselen met elkaar opeenvolgende stemmingen van hyperactiviteit en melige lachbuien naar complete inzinkingen waarbij we bijna staande in slaap vallen. Vooral de wachttijd van 6 uur op het suffige vliegveld in Houston snoepte van onze energievoorraad en intellectuele vermogens (Kijk, daar loopt een echte Amerikaan! En nog een! En het is nog steeds licht om kwart voor 2 ‘s nachts, hihi!). Sabine besluit Spaans te gaan leren en valt bijna op haar boek in slaap.

1.6 Opnieuw inchecken
Onze beste Benjamin hoeft echter niet lang meer in de slaapstand te verkeren. Na een vertraging bij het instappen op het rommelige vliegtuig naar Guatemala City staat hem tijdens het inchecken een verrassing te wachten. Hij laat zijn paspoort zien, waarop de douane zegt:
-That’s not enough sir, we need to see your visa. Step aside, please.
-My what?
-Your visa.
-Okay.- Rustig ogend pakt hij alle papieren uit zijn tas en komt hij bij wijze van wanhoopsdaad begrijpelijkerwijze op de proppen met de European Voluntary Youth Card, die voor de douane niet méér betekenis heeft dan wanneer hij met een AH-bonuskaart was komen aanzetten.
-What’s that?!- vraagt de douane, terwijl hij met een vies gezicht naar het plasticje wijst. Wij, reisgezellen, kijken elkaar eens aan.
-Zouden we hier dan toch gaan stranden?- vraagt Sabine zich af. -Dat zou zo zonde zijn van al die wachttijd in dit saaie hol!- Ondertussen checkt Roberto zonder problemen in. En ik ook. We geven aan dat Benjamin bij ons hoort en dan is het:
-Oh, Holland? Sorry, you can go through.- Een nette -You scared me, sir- van Koen, even later gevolgd door een ontladend geluid dat nog het meest op een brullend nijlpaard lijkt en we vervolgen onze tocht vol enerverende prikkels.

1.7 In de lucht (2)
In het rommelige vliegtuig zit een radiozender met allemaal oude klassiekers (ik luister zoal naar Living Doll, Edith Piaff en My Bonny is over the Ocean) en dat maakt me vrolijk en houdt me wakker, ook al schijn ik op de fel TL-verlichte WC bloeddoorlopen, omkringde ogen en een vale huid te hebben. Regina Spektor doet me erg aan thuis denken en dwepen is na zoveel wakkere uren niet prettig, dus zij mag even haar mond houden.
En ja, om 04.40 uur Nederlandse tijd is het dan toch echt donker. Benjamin is inmiddels weer tot rust gekomen en geniet nu van een heuse Arnold Schwarzenegger op zijn mobieltje, bij gebrek aan de luxe die wij tijdens onze eerste vlucht mochten ervaren.

1.8 De laatste loodjes
Na een doolhof van verschillende rijen komen we bij de douane van Guatemala City uit, waar we ditmaal zonder problemen kunnen passeren. Het verhaal is hierbij nog niet afgelopen, want de koffers zijn nog niet binnen. Zoals in vele blogs terug te vinden is, gaat het vervoer van bagage niet altijd vlekkeloos. Wij worden allemaal met ons koffer verenigd, in tegenstelling tot 2 medereizigers die met lege handen het vliegveld moeten verlaten. Helaas is die van mij compleet gemolesteerd. Na een grondige check (niets eruit, niets nieuws erin) is de grootste schrik alweer voorbij.Dit wordt een werkje voor de reisverzekering want de mevrouw van United Airlines zegt dat ik hem achter mag laten ter reparatie, waar ik haar toch maar voor bedank.De tijd verstrijkt, en om Josan, die ons buiten staat op te wachten, niet ongerust te maken gaan Roberto en Benjamin vast vooruit. Wanneer Sabine en ik eindelijk richting de laatste koffercontrole rollen (rollen kan de koffer nog wel) komen we hen echter weer tegen. Ze waren vergeten hun vluchtnummer op het gele briefje te zetten en werden daarom tegengehouden door een standvastige meneer. Wij stoere meiden helpen hen uit de brand en verlaten het vliegveld om enthousiast te worden begroet door een inmiddels ietsje ongeruste Josan. Nu staat ons nog een bochtige busreis te wachten en die slaat, in koor met het feit dat ik op donderdagnacht mijn laatste 5 uur slaap heb gehad, hard toe. Maar we halen het hotel, waar ik op bed kan neerploffen en uitrusten. We made it!

Hasta pronto!

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!