Alweer bijna een maand onderweg en hierbij weer een nieuw reisverslag.

Fundabiem
Afgelopen dinsdag weer gewerkt bij Fundabiem, wij beginnen steeds meer gewend te raken aan de werkzaamheden en de kinderen aan ons. In de educatieklas helpen we de kinderen met het schilderen, plakken en knippen van een kleurplaat. Tijdens deze 30 minuten knutselen proberen we met de kinderen simpele woorden en kleuren te oefenen en de fijne moteriek te stimuleren. Deze 30 minuten is vaak een van de weinige momenten waarop het kind individuele aandacht krijgt en aan zijn ontwikkeling wordt gewerkt, de faciliteiten en mogelijkheden zoals in Nederland zijn hier niet beschikbaar. Naast het knutselen hadden we deze week ook een memoryspel gemaakt met allemaal tegenstelling zoals: hoog/laag, veel/weinig en groot/klein. Doormiddel van simpele spelletjes en zinnetjes hebben we geprobeerd om deze woorden te stimuleren bij de kinderen. In het spraaklokaal doen we individuele oefeningen met de kinderen om het spraakvermogen te vergroten. Dit door middel van blaasoefeningen, wat deze week uit een fluitje bestond, en het voor- en nazeggen van bepaalde woorden. De woorden bestaan vaak uit kleuren, fruit en dieren. Het is erg nuttig en dankbaar werk, de ouders zijn vaak erg blij met de persoonlijke aandacht dat wij aan de kinderen geven en vinden het soms ook prettig dat ze heel eventjes niet op hun eigen kind hoefen te letten.

Matigol
De afgelopen week op woensdag, donderdag en vrijdag les gegeven volgens het vaste rooster. In het totaal zijn er 8 verschillende klassen, waarvan we de meeste klassen ongeveer 2 a 3 uur sportles geven in de week. Ook deze week bestonden veel lessen uit basketbal en voetbal, daarnaast heb ik samen met Anne voor het eerst een tafeltennisles gegeven aan de jongens en heeft Hanneke de meiden verblijd met een dansles. Tijdens elke les gaan de meiden standaard basketballen en de jongens altijd voetballen. Hoewel de meiden zelf graag aangeven dat ze willen basketballen vind ik het toch opvallend dat dit zo strak gescheiden is. Doordat wij in het totaal met 6 sportdocenten zijn kunnen we de kinderen veel meer persoonlijke aandacht geven dan wat ze tijdens de normale lessen en hun gewone leven gewend zijn. De kinderen vraag erg veel aandacht en rennen al op ons af op het moment dat wij het terrein op lopen. Aan de ene kant is het leuk dat ze zo blij zijn met ons, aan de ander kant de reden waarom ze zo blij zijn met ons is minder leuk. Het wees zijn en het weinige individuele aandacht dat ze van volwassenen krijgen.

Het Rudalph Walther terrein is een project wat gefinancierd wordt door een Duitse instelling. Het is een super mooi, helaas ook erg uniek, campusterrein waar de (wees)kinderen kunnen wonen, leven en naar school kunnen gaan. De kinderen hebben het wat dat betreft erg goed voor elkaar.

Gedurende de werkweken voelen wij ons steeds minder een toerist en wordt het steeds “gewoner” om tussen allemaal bergen, vulkanen en kleine mensen rond te lopen. De lokalen zien ons, wat niet zo gek is, vaak nog wel als toeristen.

Gertjan Wessels