Na een ritje van een minuut of tien stappen we uit de microbus. Ik kijk om me heen en verwacht dat we nog een eindje moeten lopen, want ik zie nergens een kerk. Ik blijk er echter pal voor te staan: bij een garagepoort met een deurtje erin, waarvoor ik mijn hoofd moet bukken, gaan we naar binnen. Ik word hartelijk verwelkomd, krijg een zoen, een kaartje met een bijbelvers erop en een snoepje. De deur blijft gedurende de hele dienst open zodat mensen vrij zijn om te komen en te gaan.

De kerk bestaat uit een enorme zaal met een podium. Er staan naar schatting zo’n duizend plastic tuinstoelen in voor de bezoekers, die voor meer dan de helft bezet zijn. Om het geluid te dempen is het volledige golfplaten dak bedekt met eierdoosjes. Er zijn geen ornamenten of versieringen, er is geen stilte en er zijn geen geboden. Op het podium staat een band: zanger, zangeres, een vrouw die keyboard speelt, een trompettist en in een afgesloten hokje zit een enthousiaste drummer. Zij zingen vol bezieling, rustige liederen worden afgewisseld met rockachtige muziek en ik heb meer het idee bij een of ander concert te zijn beland dan in een kerkdienst. De liederen zijn repetitief en hebben daardoor een meditatieve uitwerking op de bezoekers. Tijdens een stevig lied wordt er meegezongen, gedanst en gesprongen, geroepen en geklapt en men strekt de armen naar de hemel, vragend om troost en vergiffenis. Kinderen kijken naar hun ouders en proberen hen na te doen. Bij een rustig lied doen alle vrouwen hun sjaaltje om hun hoofd en buigen ze het hoofd. En hier zie ik wat ik tot nu toe zo gemist heb in dit land: hier worden emoties van verdriet en machteloosheid getoond. Op deze plek, in deze enorme zaal, zie ik huilende vrouwen én mannen, een man die met zijn slapende baby danst en een man die een andere man troost. Kerkleden lopen rond en delen zakdoekjes uit waar nodig. Het harde, cynische masker waar ik de mensen hier elke dag mee zie rondlopen, wordt op dit moment even af gezet. De mensen hebben hier de tijd om verdrietig te zijn om alles wat hen is overkomen of wat hen nog steeds overkomt, om daarna weer een week lang sterk voor de dag te kunnen komen. Het feit dat de mensen hier durven te voelen en te huilen maakt ook mij emotioneel en ik pink stiekem hier en daar een traantje weg.

Na zo’n drie kwartier is de muziek afgelopen en ongeveer eenvijfde deel van de mensen verlaat de kerk. Het is nu tijd voor altruïsme. Een man stapt het podium op en vertelt over noden van de medemens: er is iemand die dertig plastic stoelen nodig heeft, een ander heeft vier kwasten nodig en weer een ander vraagt om een bed, magnetron en koelkast. De laatste goede man heeft wat veel gevraagd want zijn verzoek wordt niet ingewilligd, maar voor de andere benodigdheden steken mensen uit de zaal hun hand op en geven zij aan hoeveel van het gevraagde materiaal ze kunnen missen. Zij krijgen een kaartje waar zij hun gegevens op zetten om hun gift te vergeven.

Hierna volgt een verrassing voor mij. Ik heb aan doña Maria (dochter van doña Sandra) gevraagd of ik foto’s mag maken van de dienst, en net wanneer ik daarmee bezig ben denk ik mijn naam te horen vanaf het podium en kijk ik vragend achterom. Maria knikt naar me op het moment dat ik (uiteraard in Spaans) hoor vragen: Anniek uit Holland, waar zit ze? Mijn familie gebiedt me op te staan, wat ik maar doe en met mijn verlegen kop ontvang ik het applaus dat ik krijg, ter verwelkoming in deze kerk. Gelukkig gaat de aandacht daarna uit naar nog enkele nieuwe bezoekers, en kan ik weer een beetje tot mezelf komen.

Dan volgt een soort lange preek waar ik maar weinig tekst van begrijp. Wat ik wel begrijp, is dat de predikant samen met de bezoekers een verhaal uit de Bijbel vertelt. Hij leest het niet voor, maar laat de bezoekers samen tot het volledige verhaal komen. Ondertussen maakt hij veel grapjes (die ik niet begrijp) en wordt er veel gelachen. Ik zie hem dan ook vooral als een gelovige cabaretier. Ook oefent hij een stuk tekst uit de Bijbel met hen. Hier en daar roepen mensen ‘amen’ of ‘halleluja’ wanneer ze daar behoefte aan hebben, kinderen lopen in het rond en tussendoor gaat men naar de wc: het mag hier allemaal en ik geniet ervan.

Het einde van de dienst is toch voor velen het belangrijkste. De band komt nog eenmaal tevoorschijn. Vrijwel alle mensen lopen naar voren en knielen op de grond of spreiden hun armen om de zegening van de predikant in ontvangst te nemen. Wederom word ik geraakt door de kwetsbare opstelling van de mensen en voel ik opluchting met een vleug van melancholie. Mijn familie is bij mij blijven staan en op een gegeven moment hoor ik heftig snikken achter me. Als ik voorzichtig achterom kijk zie ik Maria met haar dochter Bettie in haar armen: zij is vorige week naar een oom ver weg verhuisd omdat ze thuis te weinig huiswerk maakt en voor de tweede keer dreigt te blijven zitten. Ook zij voelen hier de ruimte voor verdriet en troost. Ik denk aan mijn vader, mis hem, laat een paar tranen gaan en moet tegelijkertijd lachen omdat hij het waarschijnlijk zou verafschuwen dat ik juist tijdens een kerkdienst tijd en aandacht voor hem heb.